Ο φάρος
"Ο φάρος" "Οι φάροι ζηλεύουν τα καράβια" είπε ο απόμαχος ναυτικός στον εγγονό του κοιτάζοντας μέσα στη νύχτα τον πετρόχτιστο φάρο του λιμανιού με το κόκκινο φως στην κορυφή του πια ηλεκτρικό όπως σχεδόν τα πάντα γύρω μας. Και από πάνω τα αστέρια να λάμπουν εντός μιας βραδιάς αφεγγαρης φτιαγμένης ειδικά για βάρδιες ανθρώπων που βλέπουν πέρα από το κανονικό διαπερνώντας φράγματα, συνήθειες, συνειδήσεις, ηθικές, πολιτικές και τάξεις. Οι φάροι ζηλεύουν όντως τα καράβια, τα ζηλεύουν για τα ρίσκα που αυτά παίρνουν πηδώντας από κύμα σε κύμα, από λιμάνι σε λιμάνι, από αφεντικό σε αφεντικό όντας οι ίδιοι ατάραχοι παρατημένοι στην ασφάλεια της ακινησίας και της μοναξιάς που αυτή συνεπάγεται, όντας σημεία κι όχι διαδρομές, όντας επ ουδενί αρνητές αλλά υπάκουοι και χρήσιμοι φωτεινοί υπηρέτες της ναυσιπλοΐας, του εμπορίου, των μετοικησεων, της πρόληψης, της νύχτας... Και τα καράβια; Πώς άραγε αυτά να νιώθουν βλέποντας φάρους να είναι αραδιασμένοι μέσα στη θάλασσα;...
