Στη Χαλκίδα με τον χρόνο να με κυνηγάει

 

 

 

 

“Στη Χαλκίδα με τον χρόνο να με κυνηγάει”

Συχνότατα αγχώνομαι καθώς φωτογραφίζω. Εχθρός και πρόβλημά μου είναι πάντοτε ο χρόνος. Ο χρόνος που ποτέ δεν είναι αρκετός. Δεν φτάνει. Δεν φτάνει όταν πέφτουν πάνω μου θέματα το ένα μετά το άλλο. Κι εγώ να τα χάνω και να γυρίζω τον φακό μια προς τα μπρος, την άλλη προς τα κει, μέχρι που φτάνω να κοιτάζω όλο απορία με το βλέμμα μου κενό, εκστασιασμένος, κουρασμένος αλλά, παρ' όλα αυτά ευτυχισμένος, καθώς όλο και κάτι έχω καταφέρει να τραβήξω με τη μηχανή μου, να το αφήσω πίσω μου ως στιγμιότυπο που περιέχει έναν τόπο και μια εποχή.

Έτσι είχα αισθανθεί πριν αρκετό καιρό (προ πανδημίας), όταν είχα βρεθεί στην πόλη τής Χαλκίδας, με μόνο τρεις ώρες διαθέσιμες στην παραλία και άλλη μια πάνω στο κάστρο., Με “εργαλείο”  μου μια point and shot φωτογραφική μηχανή, μια “εύκολη” μηχανή – όπου όμως ευκολία, εκεί και κίνδυνος εφησυχασμού, ή υποδούλωσης στα μάγια τής απλότητας, που παγώνουν τα μάτια κι ο φωτογράφος απλώς πατά ένα κουμπί.

Στον λίγο χρόνο λοιπόν που είχα στη διάθεσή μου έπιασα κάποια στιγμιότυπα, όντας μάλιστα και συγκινημένος καθώς ερχόταν διαρκώς στη μνήμη μου μια άλλη φωτογράφιση που είχα κάνει στο ίδιο μέρος ακριβώς προ εικοσαετίας, τότε με φιλμ, όντας εξοδούχος στρατιώτης και πάλι με τον χρόνο να με κυνηγά.

Ωραία πόλη, ωραια χρώματα, καράβια, θαλασσοπούλια και σύννεφα στον ουρανό να γίνονται στολίδια. Το χάρηκα, το έζησα. Και οι φωτογραφίες τις οποίες βλέπετε κάποια αποτελέσματα για τα οποία αισθάνομαι πολύ καλά όποτε επανέρχομαι σ' αυτά, μιας κι έχουν γίνει μνήμες, τόπος κλεισμένος σε μπουκάλι χρονικό. Κι ύστερα στην Ερέτρια για καφεδάκι...

ΑΠΌΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΉΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ