Ο φάρος

 

"Ο φάρος"
"Οι φάροι ζηλεύουν τα καράβια" είπε ο απόμαχος ναυτικός στον εγγονό του κοιτάζοντας μέσα στη νύχτα τον πετρόχτιστο φάρο του λιμανιού με το κόκκινο φως στην κορυφή του πια ηλεκτρικό όπως σχεδόν τα πάντα γύρω μας. Και από πάνω τα αστέρια να λάμπουν εντός μιας βραδιάς αφεγγαρης φτιαγμένης ειδικά για βάρδιες ανθρώπων που βλέπουν πέρα από το κανονικό διαπερνώντας φράγματα, συνήθειες, συνειδήσεις, ηθικές, πολιτικές και τάξεις.
   Οι φάροι ζηλεύουν όντως τα καράβια, τα ζηλεύουν για τα ρίσκα που αυτά παίρνουν πηδώντας από κύμα σε κύμα, από λιμάνι σε λιμάνι, από αφεντικό σε αφεντικό όντας οι ίδιοι ατάραχοι παρατημένοι στην ασφάλεια της ακινησίας και της μοναξιάς που αυτή συνεπάγεται, όντας σημεία κι όχι διαδρομές, όντας επ ουδενί αρνητές αλλά υπάκουοι και χρήσιμοι φωτεινοί υπηρέτες της ναυσιπλοΐας, του εμπορίου, των μετοικησεων, της πρόληψης, της νύχτας...
   Και τα καράβια; Πώς άραγε αυτά να νιώθουν βλέποντας φάρους να είναι αραδιασμένοι μέσα στη θάλασσα; Ασφάλεια; Φόβο; Συντροφικότητα; Φιλία; Σε όλα αυτά η απάντηση δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από ένα μεγάλο "Ναι". Τα καράβια αισθάνονται ασφάλεια βλέποντας ένα φάρο γιατί αυτός δείχνει στους καπετανεους τους κακοτοπιες που πρέπει να αποφεύγουν. Αισθάνονται φόβο γιατί οι φάροι επισημαίνουν κινδύνους οι οποίο όμως δεν αποφεύγονται με την επισήμανση τους αλλά με ενέργειες των πληρωμάτων, ενέργειες που πρέπει να γίνονται όπως και όταν πρέπει. Αν δεν γίνουν όμως;... Τα καράβια τρέφουν αισθήματα φιλίας και συντροφικότητας για τους φάρους γιατί από ένα σημείο και μετά η ύπαρξη τους γίνεται για αυτά γλυκιά συνήθεια όπως η καλημέρα μιας γειτόνισσας, η καληνύχτα της μαμάς, όπως το "Τι κάνετε κύριε Τάδε;" του υπαλλήλου στην έκδοση εισιτηρίων κάποιας καθημερινής διαδρομής.
    Ήτανε νύχτα, νύχτα που μίλαγε, νύχτα που έκλαιγε διδάσκοντας υπομονή και προσοχή σε άψυχες Κασσάνδρες και στη σχετικότητα τής κίνησης μιας και η ασυνέπεια τών στιγμών σε τελική ανάλυση είναι που μετατρέπει σε μάρτυρες ή ποιητές κοινούς ανθρώπους. Ήτανε νύχτα, εκείνη η νύχτα, ο φάρος, οι ήχοι των κυμάτων, τα φώτα από δυο καράβια που προσπερνούσαν, που άφηναν πίσω το παρελθόν τους μα και το παρελθόν κάποιων ανθρώπων, ανθρώπων που για την πλειοψηφία ήταν, είναι και θα είναι ασήμαντοι.
   Κι είχε αρχίσει να δυναμώνει ο αέρας που σήμαινε πως η αλλαγή άλλης μιας εποχής βρισκόταν προ των πυλών...
ΑΠΌΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ