Στο δρόμο δίχως πόζα

“Στο δρόμο δίχως πόζα”

Φωτογραφίζω από πολύ μικρό παιδί, απ' τη δεκαετία τού 80, όταν εκτός των άλλων κάθε κλικ σήμαινε και κόστος. Πλην τελετών (γιατί, μου τη δίνουνε  οι τελετές - που έλεγε και το στρουμφάκι ο Γκρινιάρης) έχω φωτογραφίσει κάθε τι, από λουλούδια τής αυλής μέχρι και ράλι - με τρόπο ηρωικό, χρησιμοποιώντας μία παλιάς γενιάς Ζενίτ. Η φύση παλιά κάλυπτε το μεγαλύτερο κομμάτι της εργασίας μου στη  φωτογραφία. Μέχρι που άρχισα να προσθέτω “δρόμο”, δηλαδή: καθημερινή ζωή. Κάνοντας αυτή την αλλαγή  κατάλαβα μια πιο έντονη εμφάνιση τού χρόνου στις φωτογραφίες μου, τού χρόνου ο οποίος διευρύνει τον χώρο και δημιουργεί ανάγκη για περισσότερες επιστροφές, για περισσότερο Ηράκλειτο, για περισσότερη ζωή που ρέει. Έτσι, αποκτούν σαφή νοήματα φωτογραφίσεις  ίδιων σημείων ή ίδιων πρωταγωνιστών σε διαφορετικές στιγμές. Μελετώντας τα αποτελέσματα τέτοιων φωτογραφίσεων κανείς, μπορεί να ανακαλύψει γεννήματα, μεταπλάσεις και φθορές. Στην ουσία, δηλαδή, μπορεί να ανακαλύψει χρόνο (γιατί ο χρόνος καταστρέφει και δημιουργεί μα και αλλάζει). Να ανακαλύψει, να αποκαλύψει, να εμφανίσει (για να θυμηθούμε και την εποχή των φιλμ) τα δέντρα να αλλάζουνε μορφή και χρώματα (ανάλογα την εποχή), τούς ανθρώπους να ανανεώνονται, μνημεία ν' αντιστέκονται κι άλλα να υποκύπτουν στις φθορές. Αλλά και στιγμιαίες εξάρσεις να υπάρχουνε κι αυτές και να δημιουργούν μοναδικότητες  από αυτές που κάνουνε την τέχνη: τέχνη. Πχ : ένα τυχαίο αγριολούλουδο ανθισμένο σε χαραμάδα άψυχου τσιμέντου, ένα μικρούλι άνοιγμα σ' έναν ολότελα συννεφιασμένο ουρανό πάνω από μια γειτονιά συνηθισμένη, ένας περιοδεύων γραφικός πωλητής με καροτσάκι σε πλατεία υπερσύγχρονη, ίσως ένα τρακαρισμένο αυτοκίνητο σε άκρη λεωφόρου: Τέτοιες εικόνες περνώντας μέσα από κάποιο φωτογραφικό φακό γίνεται να μετατραπούν εντέλει σε κοσμήματα και σε ελπίδες.

Δηλαδή, τα μάτια των φωτογράφων μετατρέπουν τον χρόνο σε τέχνη; - Σαφέστατα. Ίσως δε η φωτογραφία, ως τέχνη, είναι αποδέσμευση τού χρόνου, σχολιασμός αυτού, επέκεινα και τής ζωής και των συνηθειών μας. Βεβαίως, για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά πρέπει να υπάρχει και συμμετοχή τής έμψυχης πλευράς τής ζωής - γιαυτό είναι απαιτητός ο δρόμος, το σύμβολο τής ροής, τής κίνησης, της μεταβολής, το ηρακλείτειο στοιχείο, η φυσική πλευρά τού γίγνεσθαι κι όχι η πόζα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

(Φωτογραφία: Η κεντρική πλατεία τής Καρδίτσας - Οlympus e330- Zuiko)